“Durmak” Geri Kalmak Değildir!

21 Okunma — 15 Kasım 2025 08:06

admin

ANKARA LİFE DERGİSİ KATKILARIYLA…

Hayatın hızının hiç olmadığı kadar arttığı günümüzde, insan durmakta neden bu kadar zorlanıyor? Halas Yaşam Merkezi’nin Kurucusu Psikolojik Danışman Eşref Can Atıcı, Ankara Life okurları için bu sorunun cevabını arıyor. Atıcı, “Koşmak her zaman ilerlemek demek değildir” diyerek, yaşamın içinde kaybolan modern insanın kendine nasıl nefes alanlar yaratabileceğini ve gerçek gücün hızlı olmakta değil, kendine şefkat gösterebilmekte yattığını anlatıyor. Yola sadece varmak için değil, yolu hissetmek için çıkmak gerektiğini vurgulayan Atıcı, durmanın geri kalmak olmadığını, aksine en büyük ilerlemenin iç sesi duyabilmek olduğunu hatırlatıyor. Halas Yaşam’ın kapılarını açtığı bu özel röportajda, hayatın anlamını yolda olmakta bulan Atıcı’nın rehberliğinde, hız ve farkındalık arasındaki dengeyi yakalamak isteyen herkes için ilham verici bir röportaj sizleri bekliyor. İyi okumalar dileriz.

Hayatın bu kadar hızlandığı bir çağda, sizce insan neden durmakta bu kadar zorlanıyor?

Hayatın içinde insan sürekli bir telaşın, bir “yetişme hâlinin” içinde yaşıyor. Kimi zaman kendi beklentileriyle, kimi zaman çevresinin ondan bekledikleriyle çevreleniyor. Bir şey olmalı, bir yere varılmalı, bir hedef çizilmeli aksi hâlde sanki değerini kaybedecekmiş gibi hissediyor. Bu yüzden koşuyoruz; kimi zaman bilinçle, kimi zaman refleksle…Fakat koşmak, her zaman ilerlemek anlamına gelmiyor. Bazen insan, bu hızın içinde kendi nefesini, kendi kalbini duyamaz hale geliyor. Oysa durmak, geri kalmak değildir. Bazen en büyük ilerleme, bir anlığına durup iç sesini duymaktır. Çünkü o ses, sana ait olan yönü gösterir, dünyanın değil, senin rotanı.

Koşmak insanı güçlü kılıyor mu sizce, yoksa bazen tam tersi mi oluyor?

Koşmak, elbette bir anlamda canlılıktır; yaşama hevesinin, bir şeylere ulaşma tutkusunun dışavurumudur. Ama insan koşarken çoğu zaman kendini de zorluyor. İçindeki yaraları görmezden geliyor, düşüşlerinde kendini yalnız bırakıyor. Hedefe varıyor belki, ama o süreçte içindeki parçaları birer birer yitiriyor.En sonunda “başardım” dediğinde, içinde bir eksiklik hissediyor; çünkü hedefe ulaşsa da kendisini o yolda kaybetmiş oluyor. O yüzden bazen, “güçlü olmak” sandığımız şey, aslında kendimize şefkat göstermemeyi öğrenmek oluyor.Ben bugün biliyorum ki; güçlü olmak, hızlı koşmak değil, kendini yolda taşıyabilmektir. Düşerken de, yorulurken de, hâlâ kendine eşlik edebilmek…

O hâlde insan nasıl koşmalı?

İnsan koşmalı, evet. Ama körü körüne değil.Koşarken etrafını görmeli, içinden geçtiği yolun farkına varmalı. Havanın kokusunu, rüzgârın sesini, kendine eşlik edenlerin varlığını hissedebilmeli.Bazen durmalı, bazen sadece idare edecek kadar tempoda yürümeli. Çünkü her şeyin cevabı hızda değil, farkındalıkta gizli.Ben oğluma da hep bunu anlatıyorum: “Hızlı olma, farkında ol.”Bir gün o da koşacak elbette; ama umarım o koşarken sadece varmak için değil, yolu hissedebilmek için koşar. Çünkü asıl başarı, varış çizgisine değil, kendine ulaşabilmektir.

Sizce hayatın anlamı finale ulaşmakta mı, yoksa yolda olmanın kendisinde mi?

Benim için artık cevap çok net: Hayat finale değil, yola koşmakla anlam kazanıyor.Hedefler elbette gerekli, ama insanın en çok büyüdüğü yer yolun kendisi. Çünkü yolda her düşüş, her yavaşlama, her nefes bir farkındalık taşır.Yıllar içinde fark ettim ki, mesele kendini kontrol etmek değil, kendine eşlik etmeyi öğrenmektir. Oğluma da bunu öğretiyorum artık:“Kendini kontrol etmeye değil, kendine dost olmaya çalış. Çünkü insan kendine eşlik edebildiğinde, hiçbir zaman kaybolmaz.”

Bu bakış açısında Halas Yaşam nasıl bir yer tutuyor?

Halas Yaşam, kimseyi bir hedefe ulaştırmak için var olmadı.Biz kimseye ‘şuraya varacaksın’ demiyoruz.Biz sadece kişinin kendisiyle birlikte yürüyebilmesi için alan açıyoruz.Çünkü bazen en büyük dönüşüm, bir hedefin ucunda değil, bir nefesin ortasında gerçekleşir.Halas Yaşam, o nefesi hatırlatan bir durak.İnsanın kendini suçlamadan, zorlamadan, yargılamadan yürümeyi öğrenebildiği bir yer.Ben oğluma da bunu öğretmeye çalışıyorum:“Koş oğlum, ama nereye gittiğini unutma.Ve ne olursa olsun, koşarken elini bırakma çünkü o el, senin kendine ait en şefkatli tarafındır.”

ETİKETLER